สัตว์น่าจะเป็นหมวดที่มีคำเรียกภาษาถิ่นต่างกันมาก ขอเริ่มจากสัตว์จตุบาท (สัตว์สี่เท้า) ก่อน
กลาง เหนือ อีสาน ใต้
จิ้งจก จั๊กกิ้ม ขี้เกี้ยม -
ตุ๊กแก โต๊กโต กับแก้ ตับแก(บางถิ่น)
กิ้งก่า จั๊กก่า (ขี้)กะปอม จิ้งกา,ผึ้งกา
คางคก - (ขี้)คันคาก -
จระเข้ - แข้ เข้
วัว งัว งัว งัว
เก้ง - ฟาน -
พังพอน - จอนฟอน -
ชะมด - - มดสัง
จิ้งเหลน - ขี้โกะ -
ตะกวด - แลน กวด,แลน
หมายเหตุ
ภาษาอีสาน: สังเกตว่าจะใช้คำว่า "ขี้" กับสัตว์ประเภทหนึ่ง ส่วนมากเป็นสัตว์ตัวเล็กๆ
บางคำจะใช้ "ขี้" นำหน้าหรือไม่ก็ได้ เช่น "คันคาก" หรือ "ขี้คันคาก" ก็หมายถึงคางคกเหมือนกัน
สำหรับ "คันคาก" นี้ มีนิทานพื้นบ้านอีสาน เรื่อง "พญาคันคาก"
ซึ่งเกี่ยวข้องกับตำนานกำเนิดบุญบั้งไฟ ไว้มีโอกาสค่อยเขียนต่างหาก
ความคิดเห็น
ตาอยากจิกินให้แหม็ด
ตะกละจะกินให้หมด
เป็นตาย่านแท้น้อ = น่ากลัวจริงๆ